நண்பர் சுவாமிநாதனுக்கு அளித்த பதில்

(என்னுடைய "ஓர் இந்தியப் பயணம்" பதிவை மரத்தடி இணையக் குழுமத்தில் பகிர்ந்து கொண்டபோது, நான் மதிக்கிற எல்.ஏ. சுவாமிநாதன் அவர்கள், ஜெயகாந்தன் என்ன பேசினார் என்று நீங்கள் சொல்லுங்களேன் என்று மரத்தடியில் என்னைக் கேட்டார். அவருக்கு மரத்தடியில் சில நாட்களுக்கு முன்னர் எழுதிய பதிலின் திருத்திய வடிவம் இது. மரத்தடியில் எழுதாத சில விஷயங்களும் இதில் உள்ளன. என்ன சொன்னாலும் என்ன எழுதினாலும் விளங்கிக் கொள்ள விரும்பாதவர்களும் முடியாதவர்களும் எங்கும் சிறுபான்மையே. எதை எழுதினாலும் அதில் தர்க்கபூர்வமாகவும் சிந்திக்கத்தக்கதாகவும் ஏதும் இருக்கும் என்று எண்ணுகிறவர்கள் எங்கும் மௌனப் பெரும்பான்மையாக இருக்கிறார்கள். அவர்களின் வசதிக்காக என்னுடைய இந்தப் பதிலை என் வலைப்பதிவில் சேமிக்கிறேன்.)

அன்புள்ள சுவாமிநாதன்,

ஜெயகாந்தனின் பதிப்பாளர்கள் அவருக்கு நடத்திய பாராட்டு விழாவின் ஒளிப்பதிவு என்னிடம் இருக்கிறது. அதில் பங்கு கொண்ட அனைவரின் பேச்சையும் (சிற்பி, வர்த்தமானன் பதிப்பக உரிமையாளர் பேராசிரியர் சந்திரன், பாலசந்தர், ஏ.எம்.கோபு (ஜனசக்தி ஆசிரியர், CPI-ல் முக்கிய தலைவர்), இளையராஜா உள்ளிட்ட பலர்) வலையேற்றுவதற்கு முயன்று கொண்டிருக்கிறேன். அம்முயற்சி வெற்றியடையும் பட்சத்தில் தாங்களே அவ்வுரைகளைக் கண்டும் கேட்டும் மகிழ முடியும். அம்முயற்சி வெற்றியடையும்போது அனைவருக்கும் தெரிவிக்கிறேன்.

மற்றபடிக்கு - ஜெயகாந்தன் சபையில் நான் இப்போதும் முன்னரும் கேட்டவற்றையெல்லாம் தொகுத்து ஒருநாள் "ஜெயகாந்தன் - என் குறிப்புகள்" என்று எழுதுகிற ஆசை உள்ளது. இன்ஷா அல்லாஹ்! பார்ப்போம்!

சமஸ்கிருத சமிதி கூட்டம் நான் சென்னை செல்வதற்கு ஒருநாள் முன்னதாக நடைபெற்றது. எனவே, அதில் நான் கலந்து கொள்ளவில்லை. கலந்து கொண்டவர்களிடமிருந்து அறிந்தது இதுதான். ஜெயகாந்தன் "சமஸ்கிருதமும் தமிழும்" என்று அந்தக் காலத்தில் ஒரு கட்டுரை எழுதியிருக்கிறார். அவர் கட்டுரைத் தொகுப்பில் அக்கட்டுரை இருக்கிறது. அக்கூட்டத்தின்போது அக்கட்டுரையின் நகல் வந்திருந்தவர் அனைவருக்கும் கூட்ட நிர்வாகிகளால் விநியோகிக்கப்பட்டது. கூட்டத்துக்குத் தலைமை தாங்கிய பொற்கோ, அவருக்குத் தெரியாமல் இப்படிப்பட்ட விநியோகங்கள் எப்படி நடக்கலாம் என்று கூட்டத்தில் வருத்தப்பட்டதாக செய்தி.

ஜெயகாந்தன் பேசும்போது பின்வருமாறு பதில் சொன்னார் என்று அறிகிறேன். "அந்தக் கட்டுரையை விநியோகித்தவர்கள் பொற்கோ சொல்வது மாதிரி அவருக்குச் சொல்லிவிட்டு விநியோகித்து இருக்கலாம். சொல்லாமல் செய்திருக்க வேண்டியதில்லை. ஆனால், அக்கட்டுரையில் இருக்கிற கருத்துகளுக்கு இன்னமும் நான் பொறுப்பு. அதைப் பற்றி நாம் விவாதிக்கலாம். வேண்டுமானால் இன்னொரு கூட்டம் போட்டுக் கூட அதைப் பற்றிப் பேசலாம்" என்ற பொருளில் ஜெயகாந்தன் பதில் சொன்னார் என்று அறிகிறேன்.

மற்றபடிக்கு - அவர் சொன்ன நாய் உதாரணம் எல்லாம் மற்றவர்களால் மிகைப்படுத்தப்பட்ட அரசியல் என்றே நான் நம்புகிறேன். அந்த உதாரணத்தை தாய்மொழியை நேசிப்பது போல பிற மொழிகளையும் நேசிக்க வேண்டும் என்பதை வலியுறுத்தச் சொன்னார். ஆனாலும், அது மற்றவர்களைக் காயப்படுத்தியிருக்கிறது என்பதை அவரால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. அதனாலேயே, அவருக்கு நடந்த பாராட்டுக் கூட்டத்தில் அதைப் பற்றியும் விரித்துச் சொன்னார். மேலும் அவருக்கு நடந்த பாராட்டுக் கூட்டத்தில், கழுகு என்ற பெயரில் ஜீனியர் விகடனில் வெளிவந்தது உண்மையா இல்லையா என்பது பற்றியும், நிஜமாகவே என்ன நடந்தது என்றும் சொன்னார்.

அவரின் நாய் உதாரணத்துக்குக் கண்டனம் தெரிவிப்பவர்கள் பலரும் இணையத்தில் அதைவிட மோசமாகப் பேசியும் எழுதியும் வருபவர்களே. அப்படியெல்லாம் எழுதுவது தவறு என்று யாரும் குரல் கொடுத்தபோதும் கூட, என்னை ஒருவர் திட்டும்போது, நான் அப்படி இல்லையென்றால், அதைப் பற்றி கவலைப்பட மாட்டேன் என்கிற பெருந்தன்மையான வியாக்கியானங்கள் தந்தவர்கள். என்னைப் பொருத்தவரை, தமிழ் தமிழ் என்று மொழியைப் பற்றிய அறிவுபூர்வமான பிரக்ஞை எதுவுமின்றி உணர்வுபூர்வமான தளத்தில் மொழியைக் கிளிஷே ஆக்கி வைத்துள்ளவர்களுக்கு இத்தகைய உவமைகள் வலிக்கத்தான் செய்யும். தமிழை வைத்துப் பிழைப்பும் அரசியலும் நடத்துபவர்களைப் பார்த்து பார்த்து நொந்துபோன என்னைப் போன்ற பிறமொழிகளையும் நேசிக்கிற தமிழர்களுக்கு நாய் உவமையில் எந்தத் தவறும் தென்படவில்லை. சொல்லப்போனால், பிறருக்கு வலிக்கிறதே என்று ஜெயகாந்தன் உவமையைச் சிங்கத்துக்கு மாற்றிய போதும், எவரும் அதன் பின்னால் இருக்கிற கருத்தை வழக்கம்போல கண்டு கொள்ளாமல் ஜல்லியடிக்கிற அறிவுஜீவியாகவே இருக்கிறார்களே என்று தோன்றுகிறது.

ஜெயகாந்தனாவது தமிழை நேசிப்பதுபோல பிற மொழிகளையும் நேசியுங்கள் என்கிறார். பெரியார் தமிழே தேவையில்லை என்றவர். தமிழுக்குப் பதில் அனைவரையும் ஆங்கிலம் படிக்கச் சொன்னவர். தமிழைக் காட்டுமிராண்டி மொழி என்று திரும்பத் திரும்பச் சொன்னவர். தமிழைப் படிப்பதால் ஒருவன் பின்புறமாகவே சிந்திக்கிறான் முன்புறமாகச் சிந்திப்பதில்லை என்றவர்.

1. தமிழ்நாட்டில் ஹிந்திக்கு வித்திட்டவர் பெரியார் என்கிறார்கள். (ஆதாரமாகத் திரு.வி.க. அதுபற்றி எழுதியதைச் சுட்டுகிறார்கள்)

2. தமிழ்ப் புலவர்கள் தமிழை ஒரு நியூசென்ஸ் ஆக ஆக்கிவிட்டார்கள். அதாவது, தமிழினால் மக்களுக்கு வாழ்க்கையில் வளர்ச்சியும் ஒரு பயனும் ஏற்பட முடியாதபடி செய்துவிட்டார்கள்.

3. நம் நாட்டில் எனக்குத் தெரிந்தவரையில் தமிழ்நாட்டுக்கோ, தமிழ் பண்பாட்டுக்கோ ஒரு பலனும் புலவர்களால் ஏற்பட்டதில்லை.

4. மக்களுக்கு அறிவு வரும்படி எதையும் சொல்ல ஒரு வெங்காயப் புலவனும் இல்லை.

5. தமிழ்க் கவிஞர்கள் தமிழைப் புகழ்ந்தது போல வேறு எந்த மொழிக் கவிஞனும் அந்த மொழியைப் புகழ்ந்தது இல்லை.

6. தமிழ் மிகவும் காட்டுமிராண்டிகள் கையாள வேண்டிய மொழியாகும். நாகரீகத்திற்கேற்ற வண்ணம் அமைந்துள்ள மொழியென்று சொல்வதற்கில்லை.

7. தமிழ் படித்தால் சமயவாதியாகத்தான் ஆக முடிகிறதே அல்லாமல், அறிவுவாதியாக ஆக முடிவதில்லை. அதுமாத்திரம் இல்லாமல், எவ்வளவுக்கெவ்வளவு தமிழ்ப் படிப்பு ஏறுகிறதோ அவ்வளவுக்கவ்வளவு அவனது கண்கள் முதுகுப் பக்கம் சென்று, முதுகுப்பக்கம் கூர்ந்து பார்க்க முடிகின்றதே தவிர, முன்பக்கம் பார்க்க முடிவதே இல்லை.

8. தமிழ்ப் படிக்காதவனுக்குத்தான் முன்பக்க பார்வை ஏற்படுகிறது. தமிழ்ப் படித்துவிட்டால் பின்பார்வைதான் ஏற்பட முடிகிறது. எந்தத் தமிழ்ப் புலவனும் மேதையும் தமிழைப் படித்ததன் மூலம் முன்புறம் பார்க்கும் வாய்ப்பே இல்லாதவனாக ஆகிவிடுகின்றான்.

மேற்கண்ட திருவாக்கியங்களையெல்லாம் அருளியவர் ஜெயகாந்தன் இல்லை. ஜெயகாந்தனை இன்று விமர்சிக்கிறவர்கள் தலையில் தூக்கி வைத்துக் கொண்டு ஆடுகிற பெரியார் ஈ.வே.ராமசாமி அவர்கள். இதைப் பற்றிய முழுகட்டுரை ஏற்கனவே என் வலைப்பதிவில் வந்துள்ளது. சுட்டி இங்கே -->http://pksivakumar.blogspot.com/2004/12/blog-post_07.html

ஜெயகாந்தனாவது தமிழைப் போல பிற மொழிகளை நேசிக்கச் சொன்னார். அதற்கு வெகுண்டெழுந்து அவரை இவ்வளவு திட்டுகிற அறிவுக் கொழுந்துகள், தமிழ் காட்டுமிராண்டி மொழி, தமிழைப் படிப்பதால் பின்பார்வைதான் ஏற்படுகிறது என்று சொன்ன பெரியாரைப் பற்றி வாய் திறக்க மாட்டார்கள். அதைப் பற்றிக் கேள்வி கேட்டீர்கள் என்றால் அப்போது மட்டும் முன்ஜாக்கிரதையாக பெரியார் சொன்னதன் குலம், கோத்திரம், பின்னணி, காரணங்கள், நதி மூலம், ரிஷி மூலம் ஆகியவற்றை ஆராய வேண்டும் என்று ஜல்லியடிக்கப் பார்ப்பார்கள். ஒரு நியாயவான் தனக்குப் பிடித்தவர்களுக்குத் தருகிற சலுகைகளையும் காரணங்களையும் தனக்குப் பிடிக்காதவர்களுக்கும் தரவேண்டும். அத்தகைய அறிவொழுக்க நேர்மை பெரியாருக்கு இருந்தது. இன்றைக்குப் பெரியார் பெயரைச் சொல்லிக் கொண்டு ஜல்லியடிக்கிற பலருக்கு அந்த அறிவொழுக்க நேர்மை இருக்கிறதா என்பதை உங்கள் முடிவுக்கு விட்டு விடுகிறேன். மணி மு. மணிவண்ணனிலிருந்து சாபுவரை இந்த விஷயத்திற்காக ஜெயகாந்தனை விமர்சிக்கிற எவரிடமும் பெரியார் இப்படிச் சொல்லியிருக்கிறாரே என்று கேட்டுப் பாருங்கள். என்ன பதில் சொல்கிறார்கள் என்று தெரிந்துவிடும். சொல்லப் போனால், தமிழைப் பற்றிய தன் கருத்துகளுக்காகப் பிறமொழிகளை நேசிக்கிற என்னைப் போன்றோராலும் கண்டிக்கத்தக்கவர் பெரியார். ஆனால், தமிழைச் சுவாசித்து, தமிழை வெளியேற்றித் தமிழை அடுத்தவர்மீது திணிக்கிற அறிவுஜீவிகள் எவரும் பெரியாரைப் பற்றி வாய் திறக்க மாட்டார்கள். தமிழைப் பற்றி ஜெயகாந்தன் எழுதியதும் பேசியதும் மோசமா, பெரியார் எழுதியதும் பேசியதும் மோசமா என்கிற திறந்தவெளி விவாதத்துக்கு இங்கே எவருக்கும் துணிவில்லை. ஜோக் என்னவென்றால், பெரியார் தமிழைப் பற்றி இவ்வளவு சொன்னபிறகும் அவரைத் தமிழர் தந்தை என்றும் பெரியார் என்றும் அவர்மீது விமர்சனமின்றி இவர்கள் தூக்கிப் பிடிக்கிறார்கள். ஆனால், ஜெயகாந்தன் மட்டும் மோசம். படிப்பதற்கே நகைப்பாக இல்லை?

நாய் போன்ற உவமையை பயன்படுத்தியிருக்கிறாரே ஜெயகாந்தன்? சமஸ்கிருதத்திலா எழுதி பெயர் பெற்றார் என்று கேட்கிறார்கள். பெரியார் கூட என்ன அவர் தாய்மொழியான கன்னட மக்களாலா தந்தை என்றும் பெரியார் என்றும் அழைக்கப்படுகிறார். தமிழ்நாட்டில் பிறந்து, தமிழில் படித்தவர்தானே அவர். அவர் எப்படித் தமிழே வேண்டாமென்று சொல்லலாம்? இதையெல்லாம் நீங்கள் கேட்பீர்களேயானால் நீங்கள் பார்ப்பன அடிவருடியாக ஆதிக்க சக்திகளின் ஆதரவாளராகவும் பார்க்கப்படுவீர்கள்.

அட்லீஸ்ட் பெரியாருக்காவது மொழி, மதம், இனம் என்ற பெயரில் மனிதர்களின் உணர்வுகளைக் கிளப்பி அவர்களை அடிமையாக்குகிறதன் அபத்தத்தனம் தெரிந்திருந்தது. அந்தக் காரணத்தினால் அவர் தமிழை எதிர்த்தார் என்று பெரியாரியவாதிகள் சமாளிப்புகள் செய்யலாம். அப்படியானால், இன்றைக்குத் தமிழ் தேசியம் பேசுகிற பெரியாரியவாதிகள் பெரியார் பெயரைச் சொல்லிக் கொண்டு அவர் கொள்கைகளுக்குக் குழி தோண்டிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பதுதானே உண்மை.

இதில் அபத்தம் என்னவென்றால், வராகம் என்றும் நாய் என்றும் பேய் என்றும் சொல்லிக் கொள்பவர்களும் அத்தகைய புனைபெயர் வைத்துக் கொள்பவர்களும் நாய் என்ற உவமை மோசமென்று வெகுண்டெழுந்து ஜெயகாந்தனைத் திட்டியதுதான். இது எப்படியிருக்கிறது என்றால் - தாழ்த்தப்பட்டவர்களுக்காகவும் ஒதுக்கப்பட்டவர்களுக்காகவும் பரிந்து பேசுவதாக மார் தட்டிக் கொண்டு, நாய் பேய் போன்ற பெயர்களை வைத்துக் கொண்டு (இது கலகமாம்!), ஆனால், அந்த உவமை இன்னொருவரால் பயன்படுத்தப்படும்போது அது கேவலம் என்று அவர்களையும் அறியாமல் அவர்கள் உள்மனது சொல்லிவிட, எகிறிக் குதிப்பது. எனவே, என்னதான் கலகக்காரப் பெயர் வைத்துக் கொண்டாலும் இவர்கள் எல்லாம் அடிமனதில் சனாதனிகளாகவே இருக்கிறார்கள் என்பது இதிலிருந்து தெரிகிறது. அந்தவரைக்கும் சந்தோஷமே. மண்ணுயிர் அனைத்தும் கடவுளின் வடிவம் என்ற மஹாகவியின் வரியை படித்தவர்கள் நாய் என்றால் தாழ்ந்துவிடப் போவதில்லை சிங்கம் என்றால் உயர்ந்துவிடப் போவதில்லை என்ற ஞானத்தைப் பெற்றிருப்பார்கள். எனவே, இவர்கள் எல்லாம் பாரதியைச் சரியாகப் படித்துச் சரியாகப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்று அவர்களுக்காக நாம் வேண்டிக் கொள்வோம்.

விஷயம் இதுதான். திராவிட இயக்கங்கள் குறித்தும், தமிழ் என்ற பெயரிலும் நடத்தப்படும் அரசியல் குறித்தும், தமிழ்த் தேசியம் என்ற பெயரில் தலையெடுக்கும் பயங்கரவாதம் குறித்தும் என்றென்றைக்கும் கடுமையாக விமர்சிப்பவராகவும், இந்திய தேசியத்துள் தமிழை அடையாளம் காண்பவராகவும் ஜெயகாந்தன் இதுவரை இருந்து வந்துள்ளார். அவ்விஷயத்தில் அவரை நேர்மையாக எதிர்கொள்ள முடியாதவர்கள், நாய் உவமையை வைத்து இணையத்தில் தங்கள் மனவக்கிரங்களையும் அரிப்புகளையும் சில இடங்களில் சொந்தப் பெயரிலும் பல இடங்களில் அநாமதேயங்களாகவும் தீர்த்துக் கொண்டார்கள்.

ஓ.விஜயனை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். அவரின் கடைசி காலத்தில் அவர் மென்மையான இந்துத்துவவாதி ஆகிவிட்டார் என்று பால் ஸக்கரியா சொல்கிறார். ஆனால், அவர் விடுதலைப் புலிகளை ஆதரித்திருக்கிறாராம். எனவே, இணையத்துப் புலி ஆதரவாளர்களுக்கு ஓ.விஜயன் இந்துத்துவ ஆதரவாளராக இருந்தது பெரிதாகப் படவில்லை. புலிகளை ஆதரித்த காரணத்தினால் அவரைச் சிலாகித்தும் எழுதுகிறார்கள். ஏன் இவர்கள் பால் தாக்கரேவைக் கூட சிலாகித்து எழுதுவார்கள். காரணம் தெரியாதா? அவரும்கூட புலிகளை ஆதரித்திருக்கிறார். ஆனால், ஜெயகாந்தனை இவர்களால் என்றைக்கும் ஆதரிக்க முடியாது. இவையெல்லாம் தான் ஜெயகாந்தனை இவர்கள் திட்டுவதற்கான அடிப்படைக் காரணம்.

மனிதாபிமானம் பேசுகிற எவராலும் எதிரியைப் பற்றிக்கூட அவர் செத்தபின் அவருக்கு விருது கிடைத்தது என்று எழுத முடியுமா? ஆனால், இந்த மனிதாபிமானிகள் எழுதுகிறார்கள். அதன்மூலம் தங்கள் மன அழுக்குகளையே அவர்கள் வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டுகிறார்கள். ஆனால், இந்த அழுக்குகளும் அபவாதமும் ஜெயகாந்தனைத் தீண்டவே முடியாது. அழுக்குகள் தொட முடியாத, தொட அனுமதிக்காத தொலைவில் இருக்கிறார் அவர். அவர் இறந்தபின் அவருக்குக் கிடைத்த விருது இது என்ற விமர்சனத்துக்கு அவர் சொன்ன பதில் என்ன தெரியுமா? "இறந்தும் உயிர்வாழ்வது சுவாரஸ்யமானது". இந்தப் பதிலின் மேன்மையையும் உண்மையையும் ஆழத்தையும் உணர்ந்து கொள்வதற்கு ஒருவருக்குத் தமிழின் சித்தர் மரபும் சிந்தனையும் தெரிந்திருக்க வேண்டும். அதையெல்லாம் தெரிந்து கொள்ளாமல் பேசுகிறவர்களைப் பற்றிக் கவலைப்படத் தேவையில்லை.

அப்படியே, அவர் ஞானபீடம் இல்லை, ஞானசூன்யம் என்று அழைத்து ஒரு துண்டு பிரசுரமும் விநியோகிக்கப்பட்டது. கூட்டத்தில் அதற்கு ஜெயகாந்தனே பதிலும் சொன்னார். கூட்டம் முடிந்தபின் - சபையில் நண்பர்கள் முன்னிலையில், கூட்ட நிர்வாகிகளிடம் அவர் சொன்னது. "துண்டு பிரசுரத்தை விநியோத்த இளைஞர்களிடம் போய் நீங்கள் "உங்களுக்கு நம்பிக்கையிருந்தால் எல்லாப் பிரசுரங்களையும் எங்களிடம் கொடுங்கள். நாங்கள் அப்படியே அதை எடுத்துக் கொண்டுபோய் மேடையில் இருக்கிற ஜெயகாந்தனிடம் கொடுக்கிறோம். அவரே அரங்கித்தில் இருக்கிற ஒவ்வொருவருக்கும் உங்கள் பிரசுரம் போக ஏற்பாடு செய்வார்" என்று சொல்லியிருக்க வேண்டும்." என்றார். இந்த மனப்பான்மையும் பெருந்தன்மையும் இணையத்திலும் வெளியிலும் ஜெயகாந்தனை விமர்சிக்கிற எவருக்கும் இல்லை. ஜெயகாந்தனை நன்கு புரிந்து கொண்டிருக்கிற பெரியாரியவாதிகளும் உண்டு. கி.வீரமணி, சின்னக் குத்தூசி என்று பலரைச் சொல்லலாம். அவர்கள் யாரும் எடுத்தேன் கவிழ்த்தேன் என்றும், நாகரீகமற்ற முறையிலும் ஜெயகாந்தனுடன் முரண்பட்டாலும் அவரை விமர்சிக்க மாட்டார்கள். அவரின் அறிவொழுக்கத்தையோ நேர்மையையோ கேள்வியும் கேட்க மாட்டார்கள். வன்முறையால் சித்தாந்தத்தை எப்பாடுபட்டாவது அடைந்துவிட முடியுமென்று - கொள்கையின்மீது வைக்காத நம்பிக்கையை வன்முறையின்மீது வைத்திருக்கிற கும்பலே எந்த அநாகரீக எல்லைக்கும் சென்று மாற்றுக் கருத்துடையோரை விமர்சிக்கும்.

ஜெயகாந்தனுக்கு நடந்த பாராட்டு விழாவில் ஏ.எம்.கோபு பேசினார். சிபிஐயின் மூத்த தலைவர் அவர். ஜெயகாந்தனுடன் கம்யூனில் ஒன்றாக வளர்ந்தவர். இப்போது ஜனசக்தியின் ஆசிரியர். ஜெயகாந்தனுடன் அவருக்கும் கம்யூனிஸ்ட் கட்சிக்கும் கருத்து வேற்றுமை உண்டு என்ற அவர் ஜெயகாந்தனை விமர்சிக்கவும் செய்தார். ஜெயகாந்தன் சொல்வதையெல்லாம் அப்படியே எடுத்துக் கொள்ளவும் முடியாது, அப்படியே தள்ளிவிடவும் முடியாது என்றார். ஆனாலும், அவர் சொன்னார். "உழைப்பாளிகளையும் பெண்களையும் எதிர்த்து ஜெயகாந்தனின் பேனா ஒருவரிகூட இதுவரை எழுதியதில்லை" என்று அவர் சொன்னார். ஜெயகாந்தனை பாட்டாளி வர்க்கத்துக்கு எதிராக முன்னிறுத்த முனைகிறவர்கள் அறிந்து கொள்ள வேண்டிய உண்மை இது. (அவரின் பேச்சையும் வலையேற்ற முயற்சித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். இந்தக் கூட்டத்தில் என்னைத் தவிர மரத்தடி நண்பர்கள் சுரேஷ் கண்ணன், ராஜ்குமார், ரஜினி ராம்கி, பிரசன்னா ஆகியோரும் கலந்து கொண்டனர். அவர்களும் தங்கள் கருத்துகளை விரும்பினால் எழுதலாம். முக்கியமாகப் பிரசன்னாவுக்கு ஜெயகாந்தனின் சில கருத்துகளில் உடன்பாடில்லை என்று அறிவேன். அதைப் பற்றி ஆரோக்கியமாக மரத்தடி நண்பர்களால் விவாதிக்க முடியும் என்று நம்புகிறேன்.)

எனவே, இதைப் பற்றியெல்லாம் உங்களைப் போன்ற நல்லவர்கள் அதிகம் அலட்டிக் கொள்ள வேண்டாமே. நாகரீகத்தின் எல்லை தாண்டி ஜெயகாந்தனை விமர்சிக்கிறவர்களின் மனவக்கிரங்களும் நேர்மையற்ற போக்கும் பொருட்படுத்ததக்க பதிலுக்குக் கூட தகுதியில்லை. அதனாலேயே நான் அமைதியாக இருந்தேன். இப்போது என் வாயைக் கிண்டி பேச வைத்துவிட்டீர்கள்.

(பின்குறிப்பு: மரத்தடி நண்பர்களுக்கும் மட்டுறுத்துனர்களுக்கும்: இம்மடலின் ஒவ்வொரு வரிக்கும் கருத்துக்கும் நான் மட்டுமே பொறுப்பு. மரத்தடி பொறுப்பில்லை என்று நான் அறிவேன். இவ்விஷயத்தை இங்கே பேசக்கூடாது என்றே அமைதியாக இருந்தேன். ஆனாலும், சுவாமிநாதன் மரத்தடியில் கேட்ட கேள்விக்கு மரத்தடியில் பதில் சொல்வதே உசிதமென்று இதை மரத்தடியில் எழுதுகிறேன். இதுபற்றிய எந்த நாகரீகமான விவாதத்தையும், நிஜ முகத்துடனும் அடையாளத்துடனும் மரத்தடியில் யாரும் நடத்தலாம். அநாமதேயப் பெயரில் எழுதுபவர்கள் இப்போதெல்லாம் அந்தச் சௌகரியத்தை அதிகம் சேறு வாரிப் பூசவே பயன்படுத்திக் கொள்கிறார்கள் என்பதால், தெரியாத பெயர்களில் எழுதுகிற அநாமதேயங்களின் கருத்துகளுக்குப் பதில் சொல்ல எனக்கு நேரமில்லை. நிஜமுகத்துடன் எழுதுபவர்களின் கருத்துகளுக்குக் கூட நேரம் இருந்தால் பதிலளிக்க முயல்கிறேன். ஆனாலும், யாரை மறுத்துப் பதில் எழுதும்போதும், ஒருவரின் கருத்தை மறுத்துத் தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொள்ள வேண்டியதில்லை என்ற எஸ்.ராமகிருஷ்ணனின் வரிகள் ஞானோபதேசம்போல மனதில் தோன்றுவதால், யோசித்து அவசியம் தேவை என்று தோன்றுகிற கணங்களில் மட்டும் பதில் எழுதப் போகிறேன். மரத்தடிக்கு இவ்விவாதம் தேவையில்லை என்று நீங்கள் நினைக்கும்பட்சத்தில் இந்த மடலுக்கு என்னை மன்னிக்கவும். இந்த மடலை மரத்தடியிலிருந்து நீக்கி விடலாம்.)

அன்புடன், பி.கே. சிவகுமார்