ம.வே. சிவகுமாரின் கருணை மனு

இந்த வாரம் திண்ணையில் வெளியான இந்தக் கடிதம் http://www.thinnai.com/?module=displaystory&story_id=20701251&format=html என்ன சொல்வது என்று தெரியாத உணர்வை எழுப்பியிருக்கிறது. வயிற்றையும் மனதையும் ஏதோ பிசைகிறது. தினமணியில் அவருடைய வேடந்தாங்கல் தொடராக வந்தபோது நான் ஒரு மாணவன். ஆச்சரியத்தோடும் விருப்பத்தோடும் அதைத் தொடர்ந்து படித்தது நினைவுக்கு வருகிறது. அவருக்குத் திண்ணை குழு எழுதிய பதிலுடன் ஒத்துப் போகிறேன். ம.வே. சிவகுமார் உண்ணாவிரதப் போராட்டத்தைக் கைவிட வேண்டும் என்று மட்டுமே வேண்டுகோள் வைக்கிறேன். எழுத்திலும் வாழ்க்கையிலும் ம.வே. சிவகுமார் பல வெற்றிகளுக்குத் தகுதியானவர். அவற்றைக் கிடைக்காமல் செய்த சமூகச் சூழலை எதிர்த்து அவர் செய்கிற போராட்டத்தில் நியாயம் உள்ளது. ஆனால், உயிரைப் பணயம் வைக்கத் தகுந்த போராட்டம் இல்லை அது. எழுத்திலும் வாழ்க்கையிலும் பெற வேண்டிய வெற்றிகளைத் தாண்டி இந்த வாழ்க்கை வாழத்தக்கது முழுமையாக. பிச்சை எடுத்து உண்ணும் வாழ்க்கை பெற்றுவிட்ட போதினும் அச்சமில்லை என்று சொன்ன பாரதி அதைத்தான் சொல்கிறார். சிறந்த தமிழ் எழுத்தாளர்களின் நிலை இப்படியாக இன்னும் இருக்க, வசதியாக வாழ்க்கை அமைத்துக் கொண்டு, வலைப்பதிவில்/இணையத்தில் நாலு வரி எழுதிவிட்டு, இலக்கியம்/அரசியல் என்று பம்மாத்து பண்ணிக் கொண்டிருக்கிறோம் என்ற கேள்வி எனக்குள் எழுகிறது. ஒரு இந்தியனாக, தமிழனாக வெட்கமும் வேதனையும் உண்டாகிறது. லௌகீக உலகின் வெற்றிகளைத் தாண்டி இலக்கியவாதிக்குத் தன்னையே தாண்டிச் செல்கிற வெற்றி அவசியம் என்று நான் உணர்ந்ததுண்டு. அதை ம.வே. சிவகுமார் அவர்கள் உணரும்போது, அவரின் லௌகீக வாழ்வின் தோல்விகள் அனைத்தும் ஒரு நியாயமான எழுத்தாளனின் வெற்றிகளே என்பதைப் புரிந்து கொள்வார். அது தன்னை அவர் வெல்கிற ஆன்மீகச் சோதனைக்கும் உதவும்.

பி.கு.: இதை எழுதிவிட்டு, போஸ்ட் செய்வதற்கு முன் திண்ணையில் இருந்த ம.வே. சிவகுமார் அவர்களின் சென்னை தொலைபேசி எண்ணுக்கு அழைத்தேன். அவரிடமே பேச முடிந்தது. எஸ்.வி. சேகர் உள்ளிட்டவர்கள் அவரின் உண்ணாவிரதப் போராட்டத்தை அறிந்து அவரை வந்து சந்தித்தார்களாம். அவர்களில் எழுத்தாளர்களும் அடக்கம். அனைவரும் சேர்ந்து ஏதேனும் செய்யலாம். இப்போதைக்கு உண்ணாவிரதம் வேண்டாம் என்று கேட்டுக் கொண்டதால் உண்ணாவிரதத்தை நிறுத்தி வைத்திருக்கிறாராம். நல்ல முடிவு. அவரிடம் என்னுடைய இந்தப் பதிவையும் படித்துக் காட்டினேன். அங்கீகாரம், அங்கீகார மறுப்பு ஆகியவற்றைத் தாண்டி அவர் தொடர்ந்து எழுத வேண்டும். எப்போதோ ஒருமுறை மாணவப் பருவத்தில் அவருடைய வேடந்தாங்கலை மட்டும் படித்துவிட்டு, இன்றைக்கு அவரை மதித்து அழைத்துப் பேசுகிற வாசகர்களைவிட ஒரு எழுத்தாளருக்கு வேறெந்த அங்கீகாரமும் பரிசும் வேண்டும். ம.வே. சிவகுமார், தொடர்ந்து எழுதுங்கள். பணியாற்றுங்கள். மற்றவை ஒரு உண்மையான கலைஞனுக்கு பெரிய பொருட்டில்லை என்பதை அறிவீர்கள். அங்கீகாரமும் புகழும் மகிழ்ச்சியை நிச்சயம் கொணர்கிறது. அதற்காக ஆசைப்பட எல்லாருக்கும் உரிமை உண்டு. ஆனால், நியாயமான அங்கீகாரம் மறுக்கப்படும்போது அதற்காக உயிரைப் பணயம் வைப்பது சரியில்லை என்பது என் தாழ்மையான கருத்து.