பூக்களில் உறங்கும் மௌனங்கள்

எழுதத் தொடங்குகிறான்
இருண்மையை
வெறுப்பின் மையெடுத்து

வெளிச்சம் போதவில்லை
சன்னலைத் திறந்து வைக்கிறான்
சன்னல் திறந்திருப்பதில் பிரச்னையில்லை
எந்த வெளிச்சமும் போக்காத
இருண்மையைத்தான் எழுதப் போகிறான்

உள்ளறைகளின்
நாற்றம் தாங்கவில்லை
வார்த்தைகளுக்கு
வாசனை தடவுகிறான்
வார்த்தைகளுக்கு வாசனை தடவுவதில் பிரச்னையில்லை
எந்த மருந்தடித்தாலும் குமட்டுகிற
இருண்மையைத்தான் எழுதப் போகிறான்

காமத்தை
காதலை
நட்பை
விரக்தியை
நம்பிக்கையை
சோகத்தை
இன்பத்தை
குரூரத்தை
பகைமையை
பொறாமையை
சுயநலத்தை
வாழ்க்கையை

பாதங்களாலும் அலகாலும்
சீய்த்துச் சீய்த்துக்
கோழி வரைகிற மலஓவியம்போல
கவிதை விரிகிறது
காலத்தின் இருள்வெளியில்

சிறுநீர் விரவும் மண்தரை மாதிரி
பரவுகிறது இருள்
அறையெங்கும் மெதுவாக

பிணத்தின் மாலைகளிலிருந்து
வீசுகிற மணம்போல
இருள்துளிகளிலிருந்து
வெளியேறி நிறைக்கின்றன
விதவிதமாய்ப் பூக்கள்
மௌனமாய் அறையை

பூக்களால் உயிர்பெறும் பிணம்போல
ஒளிபெற்று மணக்கிறது
இருண்மையின் கவிதை

பி.கு: சிறில் அலெக்ஸ் நடத்தும் நச் கவிதைப் போட்டிக்காக