செல்வராஜின் கவிதைக்கான பின்னூட்டம்

செல்வராஜ் வலைப்பதிவில் எழுதிய கதைகள் மட்டும் மிஞ்சும் என்ற கவிதையை மரத்தடி இணையக்குழுவிலும் பகிர்ந்து கொண்டார். அதற்கு மரத்தடியில் நான் எழுதிய பின்னூட்டம் கீழே:

செல்வராஜ், ராசா ஆகியோர் எழுதுகிறவற்றில் இருக்கிற கொங்கு வட்டார வழக்கு, வாழ்க்கை முறைகள் ஆகியவற்றை நான் உற்சாகமாகப் படிப்பதுண்டு. ராசா ஒருமுறை எழுதினார். "பெண்கள் கோயிலுக்குப் போய் வரிசையில் நின்று சாமி கும்பிட்டுவிட்டு வந்தபின், மீண்டும் ஒருமுறை சாமி கும்பிட்டுட்டு வரேன்" என்று போவதைப் பற்றி. மிகவும் கூரிய அவதானிப்பு அது. அத்தருணங்களைக் கொங்கு வட்டாரப் பெண்களிடம் நான் பலமுறை பார்த்திருக்கிறேன்.

கொங்கு வட்டார வாழ்க்கை முறை என்பது பெரும்பாலும் கொங்கு வேளாளக் கவுண்டர்கள் வாழ்க்கை முறையாக இருப்பது புரிந்து கொள்ளத் தக்கது. அப்பகுதிகளில் அவர்கள் கணிசமாக இருப்பதாலும், அவர்களின் மொழி, வாழ்க்கை முறை ஆகியவற்றில் கணிசமானவற்றை அந்தப் பகுதிகளில் வாழ்கிற பிறரும் பின்பற்றக் காண்கிறோம். கி.ராஜநாராயணன் கூட கரிசல் காட்டு இலக்கியம் என்று நாயக்கர்களின் வாழ்க்கை முறை பற்றியே அதிகம் எழுதினார். பூமணி போன்றவர்கள் வந்தபின்னே இது மற்ற பிரிவினரைப் பற்றியும் எழுதுகிற இலக்கியமாக மாறியது. ஜாதீயம் என்ற அடிப்படையில் இல்லாமல், மனிதநேய அடிப்படையில் ஜாதி அடிப்படையிலான குழுக்களின் வாழ்க்கை முறையைப் படம்பிடித்துக் காட்டுவதே நாட்டார் இலக்கியம் அல்லது வட்டார இலக்கியம் எனப்படுகிறது. அந்த வகையில் ராசா, செல்வராஜ் ஆகியோர் எழுதுவது கொங்கு கவுண்டர்கள் வாழ்க்கைமுறை சார்ந்த படைப்புகள் என்றாலும், அவை ஜாதீயத்தைத் தாண்டிய விஷயங்களைச் சொல்வதால் உவப்பாகவும், வரவேற்கத்தக்கதாகவும் இதுவரை இருந்து வந்துள்ளன.

வாழ்க்கையின் அதிர்ஷ்டத்தால் கொங்கு வட்டார வாழ்க்கை முறையோடு எனக்கு வாழ்க்கைத் தொடர்பு ஏற்பட்டுப் போனது ஒரு காரணமென்றாலும், கோவையில் ஆறு ஆண்டுகள் கழித்ததால் விளைந்த அபிமானமும் இன்னொரு காரணம். கொங்கு கவுண்டர்கள் வாழ்க்கையில் "ஆத்தா"வுக்கு பேரப்பிள்ளைகளிடம் இருக்கிற இடமும், மரியாதையும், அன்பும் வார்த்தைகளில் சொல்ல அடங்காதது. அவற்றை அனுபவித்து உணர்பவர்களை அருகிலிருந்து பார்க்கிற வாய்ப்பு எனக்கு இருக்கிறது. அத்தகைய உணர்வொன்றை செல்வராஜின் இந்தக் கவிதை படம் பிடித்துக் காட்டுகிறது.

ஆர்.ஷண்முக சுந்தரத்துக்குப் பின் கொங்கு வட்டார வாழ்க்கையைப் படைப்பாக்கியவர்களின் விவரங்கள் எனக்கு சட்டென்று நினைவுக்கு வரவில்லை. சி.ஆர். ரவீந்திரனின் ஈரம் கசிந்த நிலம் மட்டும் நினைவுக்கு வருகிறது. நல்ல நாவல் அது. கரிசல் இலக்கியத்துக்கு ஈடாக இல்லையென்றாலும், கொங்கு தொடர்பான இலக்கியங்கள் உண்டென்றே நான் நம்புகிறேன்.

இப்படிப்பட்ட சூழலில், இத்தகைய வட்டார வாழ்க்கை முறை, மொழி, வழக்குகள் ஆகியவற்றைக் கொண்ட படைப்புகள் மாற்று மருந்தாகவும், புதிய காற்றாகவும் இருக்கின்றன. ராசா, செல்வராஜ் போன்றவர்கள் இத்தகையவற்றைத் தொடர்ந்து எழுத வேண்டும்.